گرایش خانواده درمانی در روانشناسی
خانواده درمانی گرایش نوینی در روانشناسی است که می توانید از طریق این سایت، اطلاعات بیشتری در مورد آن کسب نمایید.
خانواده درمانی مداخله ای است که بر تغییر تعاملات بین اعضای خانواده متمرکز است و در آن تلاش می‌شود کارکرد خانواده به عنوان واحدی متشکل از تک تک اعضای خانواده بهبود یابد.
بالینگری که به خانواده درمانی می پردازد می‌کوشد الگوهای بین نسلی غیرقابل انعطافی را که سبب ناراحتی در درون افراد یا در روابط بین فردی می‌شود، درهم بشکند.
در خانواده درمانی می‌توان دغدغه‌های هر یک از اعضای خانواده را مطرح نمود هر چند این روش درمانی بیشتر بر روی کودکان موثر است، زیرا واقعیت روزمره کودکان مستقیماً تحت تاثیر بافت خانواده قرار دارد.
خانواده درمانی در اواسط قرن بیستم به عنوان یک درمان مشهور شناخته شد. بخشی از این تاخیر معلول سلطه طویل المدت روانکاوی بود. روانکاوی آن گونه که فروید بدان شکل داده بود، نقش روابط خانوادگی در رشد شخصیت را قبول داشت؛ هر چند فنون درمانی آن فردگرا بود.
آکرمن کسی بود که صورت‌بندی‌های روانکاوی را در بررسی خانواده به کار گرفت و لذا یکی از بنیانگذاران خانواده درمانی به شمار می‌آید.
آدلر و سالیوان نیز بر این حوزه رشد تاثیرگذاشته‌اند. نظریه عمومی سیستم‌ها که توسط زیست شناسی به نام برتلانفی پیشنهاد شده است، پدیده های ظاهراً بی‌ارتباط را مولفه های یک نظام کلی خودتنظیمی می‌داند.
